Recensie Pieter Konijn

Dé familiefilm van deze paasvakantie? Dat zou wel eens Pieter Konijn kunnen zijn van Sony Pictures Animation. Net als hun jongste De Smurfen en het verloren dorp, levert deze animatie-komedie een oerdegelijk verhaal op en knappe beelden in deze puike live action/computeranimatiefilm die helemaal te gek wordt wanneer je de prent in 4DX bekijkt in Kinepolis (niet alleen om de vele watereffecten die op je af komen als het regent, wanneer er met een tomaat gesmeten wordt of in een plas getrapt bijvoorbeeld). De film zie je weliswaar in 2D maar de stoeltjes mogen zeer vaak bewegen, niet in het minst bij achtervolgingen, sprongen, een koorddansmoment, de kader met het portret van Pieters overleden ouders die wat meer naar links, dan naar rechts, wat meer naar beneden, dan naar boven, enz. moet gehangen worden, .... Het publiek beweegt in dat laatste geval dan synchroon mee met de kader waarop de afbeelding van Pieters ouders pronkt. Een van de sterktes is het ecologische thema van Pieter Konijn (Sven De Ridder) die stelt dat we de aarde niet bezitten, maar slechts lenen van onze voorouders. Verder toont Pieter Konijn een uit de hand lopende burenruzie – niets zo tijdloos als zo’n thema! – tussen de konijnen Pieter, Flopsie, Mopsie en Wipstaart (Evelien Bosmans, Ini Massez en Leen Dendievel) en meneer Verhoef (Bill Barberis). Zij hebben altijd in de moestuin eten kunnen halen vroeger, maar die is ondertussen met een muur én poortjes hermetisch afgesloten. Bea (gespeeld door Rose Byrne, in het Vlaams gedubd door Inge Paulussen) probeert te bemiddelen voor de konijnen, wordt verliefd op Thomas die het landgoed erft, waardoor er niet alleen een strijd ontketend wordt tussen de konijnen en Thomas om de moestuin, maar ook nog eens om het hart van Bea … Of hoe jaloezie ervoor kan zorgen dat de zaak danig uit de hand loopt en leidt tot … oorlog!

In die strijd gaat het er niet netjes aan toe. Zo krijgt Pieter een verfborstel in zijn mond en zal ie door Thomas’ toedoen een abstract schilderij van Bea naar de vaantjes helpen. Op die manier wint Thomas de eerste ronde. Maar de konijnen laten het daar niet bij. Wanneer de nieuwe eigenaar van het landgoed drieste maatregelen treft, kippendraad onderaan de poortjes bevestigt en schrikdraad installeert, zijn de konijnen er als de kippen bij om die installatie te saboteren. Wat we te zien krijgen, werkt nog steeds op de lachspieren van de allerjongsten in de zaal. Thomas krijgt een elektroshock wanneer ie een deurknop wil aanraken, staat op en steekt zijn handen en achterwerk in konijnenklemmen, en zal vervolgens meermaals de steel van enkele harken tegen zijn gezicht krijgen wanneer ie op enkele exemplaren trapt die naast zijn bed staan. Die deugenietenstreken doen verdacht veel denken aan het bijna 28 jaar oude Home Alone.

Uiteindelijk schakelen ze de jongen die net zijn ontslag kreeg bij Harrods uit door een braambes in zijn mond te katapulteren waarvoor hij allergisch is. Die scène schoot bij heel wat kijkers in het verkeerde keelgat – hoewel de braambes per ongeluk in Thomas’ keel belandt, het is zeg maar een enorme toevalstreffer – en dus riepen kijkers met voedselallergieën op om de film te boycottten. Het personage moet immers meteen naar een injectienaald grijpen om de zaak te overleven. Sony Pictures Animation excuseerde zich voor deze scène en stelde onder andere aan Reuters: “Our film should not have made light of Peter Rabbit’s archnemesis, Mr McGregor, being allergic to blackberries, even in a cartoonish slapstick way. We sincerely regret not being more aware and sensitive to this issue, and we truly apologize.” Of hoe je je anno 2018 kan afvragen of een cartoon als Bugs Bunny – nog steeds een van onze favorieten – die de draak steekt met Elmer Fudd (de ouderling) en hem om de zo veel tijd opblaast, achternazit, of op een andere manier pest en zijn eenzijdig flirterig gedrag (inclusief nafluiten van Lola Bunny bv.) in de huidige tijdsgeest nog wel aanvaard zou worden. Heel wat cartoons uit de vorige eeuw blijken vooral een kind van hun tijd en ademen immers nog steeds de geest uit van een erg patriarchale samenleving. Aan de andere kant blijven we het gespleten karakter van Bugs Bunny erg boeiend vinden, wat de makers van Pieter Konijn ook doortrekken in hun konijnenfilm. Er bestaat namelijk niemand die zuiver goed of kwaad is. Vaak is een personage, net als een dier, een combinatie van beide. Ook zo bij een op het eerste zicht onschuldig lijkend konijn.

In Pieter Konijn escaleert de situatie dermate (op dat vlak lijkt het de tijdsgeest van nu wél goed te vatten, met het spierballengerol op het internationaal politieke toneel, protectionisme, enz.) dat die – letterlijk – explodeert. Thomas heeft immers TNT aangekocht om de konijnen en de andere dieren zo voor goed en altijd uit de buurt van zijn nieuwe woonst te krijgen. Pieter Konijn drukt op de knop zodat de munitie ontploft. De boom waaronder hun hol is, ontwortelt en valt op het huis van Bea. Dat komt nooit meer goed tussen Bea en Thomas lijkt het. Thomas staat op het punt het huis te verkopen. Ook Bea wil weg. Pieter Konijn krijgt gewetenswroeging en zal het knap lastig krijgen – ook al omwille van de tijdsdruk – om alles goed te maken. Vraag is of hij daar tijdig in slaagt.

Zeker, ook in Pieter Konijn zit er behoorlijk wat product placement. Vooral city marketing voor Londen ontwaren we (de stadsmuis geeft de konijnen een sightseeing tour) terwijl de iconische winkel Harrods ruimschoots in beeld komt. Regisseur Will Gluck slaagt er weliswaar in om dat op zo’n manier in zijn film te integreren dat het nooit vervelend wordt of gaat storen. Voor deze op de karakters en verhalen van Beatrix Potter gebaseerde film doet ie beroep op Dominic Lewis die een eclectische soundtrack aflevert met operamuziek zoals ‘Anvil Chorus’ uit ‘Il Trovatore’ van Verdi, musicalmuziek als ‘Flashdance…What A Feeling’ in de versie van David Das, klassieke muziek zoals ‘Schwanengesang, D.957: No. 4. Ständchen’ van Schubert, barokmuziek zoals ‘Concerto for Oboe in C Major, Op. 7, No. 12’ van Tomaso Albinoni, tot hedendaagse pop als ‘Feel It Still’ van Portugal. The Man, ‘M79’, ‘The Kids Don‘t Stand A Chance’ en ‘Cousins’ van Vampire Weekend, ‘Do Your Thing’ van Basement Jaxx, ‘We No Speak Americano’ van Yolanda Be Cool & DCUP, ‘Fight Song’ gezongen door Rachel Platten, ‘Rather Be’ door Marc Scibilia die van Clean Bandits hit een akoestische gitaarsong maakt, hiphop zoals ‘Remember The Name’ van Fort Minor en een klassieker als ‘I‘m Gonna Be (500 Miles)’ van The Proclaimers. Kortom: er is voor elk wat wils in het puike Pieter Konijn. Dé familiefilm bij uitstek voor deze paasvakantie maar (misschien) niet voor wie allergisch is (aan konijnen, braambessen, of een film die even heel lichtjes en onrechtstreeks de draak steekt met voedselallergieën).

< Bert Hertogs >